Budynek zlokalizowany jest w bespośredniej bliskości wody nad Zalewem Zegrzyńskim. Projekt polegał na przebudowie opustoszałego dawnego budynku domu wczasowego na nowoczesny budynek hotelowy o wysokim standardzie usług. Bryła budynku została zachowana. Wymieniono zniszczoną stolarkę okienno-drzwiową dostosowując ją na fragmentach do wymogów nowego układu funkcjonalnego. Na parterze zlokalizowano funkcje ogólnodostepne w postacji lobby hotelowego, recepcji i restauracji jak również niezbędne pomieszczenia zapleczowe. Na piętrach zlokalizowano przestronne pokoje hotelowe z tarasami skierowanymi w kierunku wody jak również salę konferencyjną i ogólnodostępny taras widokowy.

Kompleks Domów Towarowych Alfa to pięc 12-kondygnacyjnych wysokościowców połączonych wspólnym podium, wybudowanych w latach 1965-1972 w Poznaniu przy ulicy Swięty Marcin (wówczas Czerwonej Armii) na miejscu zniszczonych w czasie II wojny światowej kamienic. Kompleks zaprojektował Jerzy Liśniewicz. Powodem wybudowania Alfy w miejscu starych kamienic miało być nadanie tej części centrum bardziej wielkomiejskiego, w opinii ówczesnych urbanistów, charakteru.

Zakończona w maju 2018 roku przebudowa pierwszej z wież obejmowała dostosowanie budynku do nowej funkcji hotelowej oraz wymianę elewacji. W części wieżowej, w której oryginalnie miesciły się biura, znajduje się obecnie 109 pokoi hotelowych. W częsci podium, pełniącej funkcję handlowo-usługową znalazło się hotelowe lobby, restauracja, część konferencyjna oraz zaplecze hotelowe, a także lokale usługowe. Obie części budynku funkcjonujące do tej pory osobno, zostały połączone wspólną klatką schodową oraz szybem windowym.

Jednym z głównych założeń przebudowy była wymiana i konserwacja elewacji budynku. Ponieważ założenie urbanistyczne Domów Towarowych Alfa objęte jest ochroną konserwatorską w aspekcie zachowania oryginalnego wyglądu elewacji, praca nad projektem wymagała doboru rozwiązań odzwierciedlających oryginalną koncepcję przestrzenną i spełniających wymagania stawiane współczesnym obiektom hotelowym. Elewację przed remontem stanowiła w głównej mierze oryginalna zabudowa wykonana w czasie wznoszenia budynku w latach 60-tych, wykonana w technologiach aktualnych na stan wybudowania, uzupełniona fragmentami zabudowy z powstałej w trakcie licznych remontów. Ze względu na stan techniczny elewacji zdecydowano się na jej całkowity demontaż i odtworzenie według założeń oryginalnego projektu, z zachowaniem proporcji, podziałów oraz materiałów. Poważnym problemem przy modernizacji tego typu budynków jest utrata ich proporcji i zatarcie lekkości przez zastosowanie współczesnych rozwiązań. Dotyczy to głownie termomodernizacji, ale również fasad systemowych oraz oryginalnych okładzin. W części podium zachowana została oryginalna ażurowa zabudowa z kształtek ceramicznych będąca elementem wyraźnie odróżniającym ten segment zabudowy pierzei wzdłuż ulicy Święty Marcin od pozostałych.

W trakcie przebudowy została odsłonięta i zabezpieczona konstrukcja budynku. Jednym z jego głównych elementów są gęstożebrowe stropy z cienkościennych pustaków betonowych, których rozstaw zdeterminował rozmieszczenie nowych pionów instalacyjnych. Zachowana została również trójbiegowa klatka schodowa o ciekawej, filigranowej, żelbetowej konstrukcji. W trakcie prac rozbiórkowych odkryte zostały także oryginalne okładziny słupów w części podium, które odrestaurowane można obecnie zobaczyć we wnętrzach części konferencyjnej oraz baru w lobby hotelowym.

Prezentowany projekt to budynek hotelu w Porcie Praskim zlokalizowany przy ul. Stefana Okrzei 16, częściowo w dawnej XIX w. Kamienicy Mintera. Istniejący zabytek, który podlega przebudowie jest jednym z nielicznych zachowanych budynków, stanowiący element grupy najstarszych obiektów zabudowy prawobrzeżnej Warszawy, utrwalonych w ikonografii dzielnicy.

Ważnymi kryteriami przy opracowywaniu koncepcji było utrzymanie proporcji budynku w kontekście ulicy, zachowanie elewacji budynku w odrestaurowanej formie, utrzymanie tych samych dyspozycji i podziałów wewnętrznych.

Większa część funkcji hotelowych będzie znajdowała się w nowoprojektowanej bryle, okalającej zabytkowy budynek szkoły. Ideą przewodnią dla nowego obiektu jest skonstruowanie ram urbanistycznych dla budynku istniejącego, w nowoczesnej i minimalistycznej formie. Nowa bryła stanowić będzie uzupełnienie, a nie konkurencję dla istniejącej kamienicy, jednocześnie będzie się charakteryzować wysoką jakością architektury.

Charakterystyczne elementy przestrzenne, jak np. dwukondygnacyjna sala audytoryjna, która jest pozostałością po dawnym gimnazjum męskim, są wkomponowane w układ przestrzeni

hotelowych i wykorzystane na funkcje współczesne. Zakłada się utrzymanie głównych kierunków ciągów komunikacyjnych oraz wykorzystanie istniejącej klatki schodowej.

Centralnym elementem złożenia będzie atrium, spinające nową bryłę budynku i część zabytkową. Poddasze szkoły od strony wewnętrznego atrium zorganizowane zostanie w formie otwartej przestrzeni, górnego holu oranżeryjnego. Przewidziane zostały tu przestrzenie wspólne dla gości.

Nowo projektowana część hotelowa będzie osadzona na wysokim, przeszklonym cokole parteru, dzięki czemu bryła i fasady istniejącego zabytku, będą nadal widoczne z perspektywy przechodnia od strony ulicy oraz od dziedzińca sąsiadującego kwartału.

Nowa zabudowa będzie zachowywać gabaryty budynków sąsiadujących, a spadki dachu nawiązywać do budynku modernizowanego.

Hotel Europejski to jeden z najważniejszych obiektów Traktu Królewskiego w Warszawie. Budynek z bogatą historią, na stałe wpleciony w losy miasta, kilkukrotnie przetwarzany przez znakomitych architektów takich, jak Henryk Marconi, Czesław Przybylski, Antoni Jawornicki i

Bohdan Pniewski. Świetnie położony, stał się czasowym domem dla wielu znanych osobistości, artystów, polityków.

Po II wojnie światowej został podniesiony ze zniszczeń i dalej pełnił funkcje hotelu. W 2012 roku po zwrocie spadkobiercom rozpoczęto modernizację obiektu, w tym całkowitą przebudowę wnętrz, uzyskując harmonijne połaczenie nowoczesności z historią.

Hotel

Część hotelowa zajmuje piętra od 1 do 3, znajduje się tam ponad 100 pokoi, każdy trochę inny w kształcie i wystroju. Zastosowane materiały podkreślają gradację warstw: najstarsza warstwa to ściany i mury istniejace, wykonczone tynkami konserwatorskimi i stiukami, podłogi drewniane w postaci partkietów historyzujących i wzroru jodełki. Nałożona na to warstwa kolejna to meble w nowocześniejszym kształcie. Ostatnia warstwa to współczesność w postaci kolekcji polskiej sztuki nowoczesnej. Do uzyskania zamierzonego efektu w pokojach, wybrano materiały szlachetne, naturalne i dostojne takie,  jak marmury, drewno debowe i orzech, mosiądz, szkło ornamentowe, lustra brązujące.

Większość elementów wystroju wnętrz wykonano na zamówienie. Starannie opracowane detale podkreślają jakość obiektu.

Korytarze hotelowe zaprojektowano w drewnie i tapetach.  Na sufitach 1 piętra wykonano kolebki, a korytarze +2 i +3 podniesiono optycznie poprzez zastosowanie luster z blachy nierdzewnej na sufitach. Nawiązano do hitorii obiektu tworząc na końcach korytarzy Muzeum Miejsca, czyli przestrzenie do prezentacji przedmiotów związanych z historią hotelu.

Na parterze hotelu zlokalizowane są lobby głowne, sale konferencyjne i restauracje. Wnętrza te również potraktowaliśmy indywidualnie, starając się stworzyć niepowtarzalny klimat. Sala konferencyjna ma sufit kasetonowy, stworzony dla tego projektu. W holu głównym znalazły się indywidualnie zaprojektowane lampy oraz dzieła sztuki współczesnej.

Retail

Od strony ul. Krakowskie Przedmieście, na parterze budynku zaprojektowaliśmy  przestrzeń na butiki w formie uliczki handlowej. Wejścia do sklepów wykończone są blachą czarna walcowaną. Centralny punkt obecnego założenia kompozycji części handlowej znajdującej na parterze budynku stanowi eliptyczny otwór z wachlarzowymi, wijącymi się rzeźbiarsko schodami, które łączą parter i pierwszy podziemny poziom. Inspiracją dla takiego rozwiązania były rzuty budynku z 1880 roku, na których widać kręcone schody zlokalizowane w lokalach handlowych od strony Krakowskiego Przedmieścia.

Przejrzeliśmy historyczne materiały i okazało się, że w miejscu obecnego holu głównego , w przedwojennej galerii handlowej (sprzed przebudowy w 1920 r.), znajdowała się sień przejazdowa do dziedzińca budynku. Sień prawdopodobnie wyłożona była drewnianą kostką brukową, aby zminimalizować hałas przejeżdżających wozów. Ponieważ w obiekcie handlowym nie sprawdziłaby się drewniana posadzka, postanowiliśmy poszukać innych inspiracji z tamtego okresu. Przeanalizowaliśmy materiały, faktury i wzory wykorzystywane w przejazdach bramnych i klatkach schodowych w budynkach przedwojennych w Warszawie, decydując się na wykorzystanie popularnych wówczas, ‘hexagonalnych’ (sześciokątnych) płytek.

SPA

Na poziomie -1 zaprojektowaliśmy spa. Gość znajdzie tam część basenową z jacuzzi, gim, sauny fińskie i suche, pokoje masażu i relaksu. Pomieszczenia wyłożone są mozaiką, kamieniem, płytami wielkoformatowymi spieków kwarcowych i drewnem. Zawieszono dekoracyjne lampy wykonywane wg projektu artysty. Do recepcji przeniesiono mozaikę „Porwanie Europy” z lat 50-tych, umieszczoną pierwotnie na parterze budynku w latach 50-tych.